MEZOTERAPIA
„ Mało, rzadko i we właściwe miejsce” Dr Michael Pistor
Mezoterapia to technika medyczna , polegająca na wprowadzaniu czynnych substancji lub odpowiednio dobranych, połączonych ze sobą substancji czynnych, które w efekcie stają się specjalistycznymi koktajlami leczniczymi, regenerującymi skórę, tkankę podskórną i skórę owłosioną głowy.
Mezoterapia to nieinwazyjna terapia dla pacjenta, nie wymaga specjalistycznego przygotowania, a powrót do codziennych obowiązków jest natychmiastowy.
Mezoterapia z zastosowaniem innowacyjnej metody przy użyciu nowoczesnego, bezpiecznego urządzenia m-Pena z jednorazowymi końcówkami składającymi się z dwunastu okrężni mikroigieł, poprzez mikronakłucia powoduje powstanie setek mikrokanalików. Dzięki temu aktywne składniki, poprzez właśnie te mikrokanaliki precyzyjnie trafiają do tkanki na odpowiednią głębokość.
CEL:
- poprawa kondycji i napięcia skóry na zasadzie „ Botox bez Botoxu”
- rewitalizacja i rozświetlenie skóry
- poprawa różnych niedoskonałości i / lub ich redukcja.
KIEDY ZASTOSOWAĆ MEZOTERAPIĘ ?
- Zawsze wte, gdy kondycja skóry staje się gorsza, kiedy skóra wiotczeje na szyi, na dekolcie, a cera staje się bardziej szara niż dotychczas i zmęczona.
- Wtedy, kiedy pojawiają się te pierwsze zmarszczki i już korci pacjenta zabieg z zastosowaniem klasycznego botoksu.
- Wtedy, gdy pojawiły się pierwsze przebarwienia, albo stare utrzymują się i do tej pory nic nie udało się z tym zrobić.
- Wtedy , kiedy nasze ręce są zmęczone, skóra rąk jest pomarszczona i sucha, kiedy jest tzw. zmęczenie skóry rąk „ze zużycia”.
- Kiedy chcemy powalczyć z tkanką tłuszczową na brzuchu.
- Do walki z cellulitem, ale nie zapominać o ruchu i aktywnym odpoczynku.
- Można też korygować rozstępy i blizny.
- Aby powstrzymać wypadanie włosów, kiedy nie wiemy jaka jest tego przyczyna.
DERMATOSKOPIA
W celu dokładnej oceny znamion barwnikowych popularnie nazywanych pieprzykami i innych niepokojących pacjenta zmian skórnych, poza wstępną oceną makroskopową, przeprowadzamy badanie dermatoskopowe. Badanie to, jest uważane za badanie pośrednie między typowym badaniem przedmiotowym i badaniem histopatologicznym. Do tego badania używamy specjalnego urządzenia – dermatoskopu, wyposażonego w szkło powiększające i w specjalne wewnętrzne światło.
Zmianę skórną oglądamy w znacznym powiększeniu. Możemy dokładnie ocenić siatkę barwnikową, jej struktury, zabarwienia, towarzyszące lub nie naczynia krwionośne, ich charakter, układ. Możemy rzetelnie ocenić, czy zmiana już kwalifikuje się do usunięcia z powodu atypii, czy mamy do czynienia z obecnym już groźnym nowotworem – czerniakiem skóry, czy może zmiana jest łagodna i wymaga tylko okresowej obserwacji.
Poza tym dzięki badaniu dermatoskopowym można oceniać mieszki włosowe w skórze owłosionej głowy i wykonać tzw. jakościową trichoskopię. Na tej podstawie można wstępnie ocenić typ i przyczynę nadmiernego wypadania włosów ( w tym łysienie androgenowe).
Dodatkowo dzięki tej technice można także wykonać badanie kapilaroskopowe i dzięki temu ocenić stan drobnych naczyń krwionośnych zlokalizowanych w wałach okołopaznokciowych, co niejednokrotnie pozwala rozpoznać wczesne stadium choroby Raynauda, twardzinę i inne zaburzenia naczyniowe. Dzięki temu można we wczesnej fazie rozpocząć leczenie lub profilaktykę niektórych chorób tkanki łącznej.
CHEMICZNE ZŁUSZCZANIE SKÓRY (peeling lekarski)
Co to jest chemiczne złuszczanie skóry?
To zastosowanie silnych lecz bezpiecznych dla skóry preparatów chemicznych ( głównie kwasów), które powodują złuszczanie skóry z jednoczesnym działaniem rozjaśniającym. Zabiegi redukują łojotok, zmiany trądzikowe w tym zaskórniki, zmiany grudkowe i krostkowe, płytkie blizny, płytkie zmarszczki, przebarwienia pozapalne i posłoneczne, nawilżają suchą skórę,przywracają prawidłowe pH skóry. Zabiegi wykonywane w odstępach czasowych co 21 dni są skuteczne i często rozwiązują problem leczenia farmakologicznego, a jednocześnie pobudzają działanie fibroblastów do produkcji kolagenu, co jest równoznaczne z spowolnieniem procesu starzenia.
Wskazania: trądzik grudkowy i grudkowo-krostkowy,trądzik różowaty ( indywidualne przypadki), wzmożony łojotok, zaskórniki, przebarwienia pozapalne,potrądzikowe i posłoneczne, ostuda, wspomaganie leczenia łojotokowego zapalenia skóry, rozjaśnienie i odświeżenie skóry, dotlenienie skóry, spłycenie zmarszczek, pobudzanie fibroblastów do wzmożonej produkcji kolagenu.
Chemiczne peelingi lekarskie to silnie stężone kwasy (często w różnych połączeniach) np. 70% glikolowy z kwasem fitowym i kojowym oraz dużą zawartością Vit A,C i E, kwas pirogronowy o max stężeniu 60%, kwas mlekowy od 10 do 14% w różnych konfiguracjach, kwas migdałowy 40-60%, kwas kojowy, kwas azelainowy, resorcyna, TCA ( kwas trójchlorooctowy )
Co to jest Cosmelan?
COSMELAN to złożony preparat pod postacią maski.
Skład: arbutyna, kwas kojowy, kwas fitowy, kwas azelainowy, retinol, vit C, tyrosinol, palmitynian retinolu.
Jeden z niewielu preparatów, który wyjątkowo skutecznie usuwa zmiany o charakterze ostudy i innych utrwalonych przebarwień pozapalnych. Dodatkowo skutecznie pobudza fibroblasty do produkcji kolagenu i przywraca skórze sprężystość, spowalnia starzenie skóry. Działa bardzo silnie złuszczająco z następującym obrzękiem i dość dużym rumieniem skóry, co wiąże się bardzo często z koniecznością pozostania w domu min 48 h od zabiegu ( jest to jednak w znacznym stopniu indywidualne)
Zabieg trwa ok. 20 minut, ale tak naprawdę trwa ok 8 godz. Z nałożoną przez lekarza maską pacjent/tka opuszcza gabinet z zaleceniem usunięcia preparatu po 6-8 godzinach. Pacjent otrzymuje dodatkowe kosmetyki nawilżające ( z dużą zawartością vit E) i tzw Cosmelan 2, którym sam kontynuuje terapię, po wcześniejszej instrukcji od lekarza.
Po każdym zabiegu obowiązuje stosowanie kremu z SPF 50 przez okres zalecony przez lekarza.
PROKTOLOGIA
To dziedzina chirurgii zajmująca się chorobami jelita grubego i odbytnicy. Mogą to być choroby zapalne i nowotworowe. Objawy tych chorób są często bardzo uciążliwe i długotrwałe, mają charakter nawracający. Należą do nich – ropne wycieki z odbytnicy – zmiany ropne sączące w okolicy odbytu – ropnie płytkie i głębokie – krwawienia – bóle odbytnicy – nietrzymanie stolca i gazów. Wszystkie te dolegliwości mogą pojawiać się z wiekiem, po urazach i porodach.
Dolegliwości ze strony odbytu towarzyszą chorobie hemoroidalnej. Choroba dotyczy guzków krwawniczych, zwanych hemoroidami. Najczęstszym objawem jest niebolesne krwawienie z odbytu żywoczerwoną krwią w trakcie lub po defekacji. W przypadku wystąpienia ostrych powikłań choroby hemoroidalnej w postaci stanu zapalnego, obrzęku i uwięźnięcia guzków krwawniczych, pojawia się tępy ból w okolicy odbytu. W sytuacjach przewlekłego wypadania hemoroidów oprócz bólu, występuje świąd i pieczenie. Ze względu na rosnącą liczbę zachorowań na nowotwory jelita grubego w tym odbytnicy, które najczęściej manifestują się występowaniem krwi w stolcu, należy każde zgłaszane przez chorych krwawienie z odbytnicy zweryfikować, w celu wykluczenia choroby nowotworowej. Również inne objawy ze strony odbytu i odbytnicy, jak ciągłe parcia na stolec, uczucie niepełnego wypróżnienia, biegunki, zaparcia lub naprzemienne biegunki i zaparcia powinny być dokładnie wyjaśnione przed podjęciem jakiegokolwiek leczenia choroby hemoroidalnej, gdyż może ona maskować objawy choroby nowotworowej. Zdarza się, że niezdiagnozowana choroba nowotworowa jest leczona zachowawczo jako choroba guzków krwawniczych. Sama obecność hemoroidów jako prawidłowych struktur anatomicznych nie jest wskazaniem do leczenia, a jedynie objawowa choroba hemoroidalna. Jej leczenie obejmuje leczenie zachowawcze, zabiegowe (metoda gumowej podwiązki-Barrona, krioterapia, skleroterapia, fotokoagulacja) i leczenie operacyjne. Metody te nie powinny być uważane za konkurencyjne, lecz wzajemnie uzupełniające się. Leczenie operacyjne nie jest wolne od powikłań, które mogą nieraz doprowadzić do poważnego kalectwa, jakim jest zwężenie odbytu, czy też uszkodzenie aparatu zwieraczowego i nietrzymanie gazów i/lub stolca. Mogą także istnieć przeciwwskazania do tego rodzaju leczenia.
REKTOSKOPIA
Badanie polega na wziernikowaniu kanału odbytu i odbytnicy. Do tego celu służy rektoskop wyposażony w źródło światła, doprowadzanego do rurki rektoskopu przez światłowód. Badanie wykonywane jest przy użyciu jednorazowego wziernika, o długości 30 cm i średnicy 20 mm. Odbytnica ma długość 15-20 cm. Część górna odbytnicy z powodu swojej budowy nazywa się bańką odbytnicy. W dole przechodzi w kanał odbytu długości około 4 cm, otoczony zespołem mięśni zwieraczy.
Czemu służy to badanie ?
Metoda ta umożliwia ocenę stanu morfologicznego błony śluzowej badanego odcinka jelita grubego. Pozwala także na pobranie materiału do badania histopatologicznego i bakteriologicznego. Możliwe jest także usuwanie polipów, ciał obcych i hamowanie krwawienia.
WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA:
- Krwawienie z odbytnicy jawne i utajone (utajone – gdy krew w stolcu stwierdzana jest w badaniu laboratoryjnym).
- Bóle w okolicy odbytu, krocza i podbrzusza.
- Zmiana rytmu wypróżnień lub kształtu oddawanego stolca (stolec taśmowaty, ołówkowaty),
- Daremne parcie na stolec bądź bezwiedne oddawanie stolca.
- Guzy w odbycie.
- Sączenie wydzieliny z odbytu.
- Świąd odbytu z niewyjaśnionej przyczyny.
Opis badania.
Badanie trwa zwykle kilka minut. Podczas badania pacjent przyjmuje pozycję kolankowo-łokciową z rozstawionymi kolanami. U osób ciężko chorych lub ze zmianami w układzie kostno-mięśniowym, gdy nie jest możliwe przyjęcie wspomnianej pozycji, badanie wykonuje się w ułożeniu lewobocznym Simsa (pacjent ma przykurczone uda, pośladki są nieco wysunięte poza brzeg stołu, tułów nieco skręcony, tak że brzuch jest zwrócony do stołu). Badanie rozpoczyna się obejrzeniem okolicy odbytu pacjenta i badaniem per rectum. Następnie badający wprowadza posmarowaną żelem znieczulającym końcówkę rektoskopu na głębokość około 5 cm bez kontroli wzrokowej wnętrza odbytnicy. Dopiero potem, po wyjęciu z rektoskopu obturatora (łagodnie zakończonej zatyczki), umożliwiającego swoim kształtem lekkie wprowadzenie przyrządu przez strefę zwieraczy odbytu, lekarz prowadzi obserwacje. Wynik badania przekazywany jest w formie opisu.
Informacje , które należy zgłosić badającemu.
Przed badaniem:
- Bolesność w okolicy odbytu.
- Efekt przygotowania do badania (skuteczność przeprowadzonej lewatywy).
- Obecność krwawienia miesiączkowego.
W czasie badania:
- Wszelkie dolegliwości bólowe.
Możliwe powikłania.
Badanie na ogół jest bezpieczne. Może wystąpić niewielkie krwawienie, które zwykle ustępuje samoistnie, zranienie kanału odbytu lub odbytnicy, reakcja alergiczna na środek znieczulający i inne bardzo rzadkie powikłania. Badanie może być powtarzane wielokrotnie. Wykonywane jest u pacjentów w każdym wieku, także u kobiet ciężarnych.
LECZENIE ŻYLAKÓW ODBYTU METODĄ BARRONA.
Leczenie metodą Barrona polega na założeniu gumowego pierścienia na podstawę guzka za pomocą specjalnego przyrządu – ligatora, składającego się z cylindra, na którym założone są podwiązki. Po wyborze guzka przeznaczonego do podwiązania wciąga się błonę śluzową do cylindra, a następnie zsuwa się podwiązki na szypułę guzka. Podwiązka powoduje niedokrwienie i martwicę, co prowadzi do zwłóknienia guzka. Założenie podwiązki nie powinno być bolesne.
Przygotowanie do zabiegu.
Na 2 dni przed badaniem: należy spożywać tylko dietę płynną: buliony, przecedzone zupy i soki, kisiel, budyń, galaretki owocowe, napoje niegazowane, soki, herbata. Na 1 dzień przed badaniem: wieczorem o godz. 20.00 wykonać wlewkę doodbytniczą (lewatywę) gotowym preparatem Enema. Wlewkę można wykonać samodzielnie lub z pomocą drugiej osoby. W ułożeniu na lewym boku z nogami podgiętymi do brzucha, po rozchyleniu pośladków, nawilżeniu aplikatora na końcówce butelki, wprowadza się aplikator do odbytnicy na głębokość kilku centymetrów. Następnie należy wycisnąć zawartość pojemnika do odbytnicy. Czynność należy powtórzyć w dniu badania rano o godz. 8.00.
W dniu badania: gdy badanie zaplanowano w godzinach popołudniowych, w dniu badania rano można pić, jednak ostatni płyn może być wypity ok. 7-8 godzin przed zaplanowanym terminem badania. W przypadku kiedy pacjent przyjmuje leki na stałe, należy przyjąć leki i popić niewielką ilością wody. Taka procedura przygotowania do badania ma na celu oczyszczenie jelita grubego. Nie stosowanie się do w/w zaleceń uniemożliwi wykonanie badania.
BADANIE USG JAMY BRZUSZNEJ – PRZYGOTOWANIE
Na badanie należy zgłosić się na czczo. W przypadku gdy odbywa się ono w godzinach popołudniowych, przynajmniej cztery godziny przed nim powstrzymać się od jedzenia. Dieta w dniu poprzedzającym badanie powinna być lekkostrawna.
Osoby z tendencją do dużej ilości gazów jelitowych powinny 2 godziny przed badaniem przyjąć 2 kapsułki Espumisanu, lub ewentualnie 4 tabletki węgla leczniczego. Palacze tytoniu przez około 2 godziny przed badaniem nie powinni palić.
BADANIE USG UKŁADU MOCZOWEGO – PRZYGOTOWANIE
Na badanie należy zgłosić się z pełnym pęcherzem moczu.
Co najmniej 1 godzinę przed badaniem należy wypić dużą ilość płynu, więcej niż 500 ml.
Pęcherz moczowy w chwili badania nie musi być wypełniony maksymalnie. Powoduje to duży dyskomfort pacjenta, a także w niektórych przypadkach utrudnia badanie. Wystarczy osiągnięcie średniego stopnia wypełnienia pęcherza, powodujące uczucie lekkiej chęci oddania moczu, a nie bólu.
PRZYGOTOWANIE DO BADAŃ ANALITYCZNYCH
Właściwe przygotowanie się pacjenta do badań analitycznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala uniknąć tzw. błędu przedlaboratoryjnego. Uniknięcie go często decyduje o możliwości uzyskania wiarygodnego wyniku badania, jak również umożliwia porównywanie wyników uzyskanych w różnym czasie. W warunkach standardowych krew powinna być pobierana na czczo, chyba że lekarz zadecyduje inaczej.
W przypadku niektórych badań wymagane jest zachowanie szczególnych warunków uzgodnionych z lekarzem. O fakcie zjedzenia posiłku lub przyjęcia leków należy poinformować pielęgniarkę pobierającą krew.
Strefa Pacjenta – przygotowanie do badań
Lipidogram (cholesterol całkowity, triglicerydy, cholesterol HDL, cholesterol LDL) – przed badaniem pacjent powinien być na czczo przez 14 godzin. W dniu poprzedzającym badanie dieta powinna być lekkostrawna i niskotłuszczowa. Nie należy spożywać alkoholu ani wykonywać dużego wysiłku fizycznego.
Krzywa obciążenia glukozą – Test doustnego obciążenia glukozą (ang. oral glucose tolerance test, OGTT) – badanie stosowane w diagnostyce cukrzycy, czasem też w innych chorobach (np. akromegalia). Według zaleceń WHO badanie polega na podaniu pacjentowi glukozy i obserwowaniu reakcji jego organizmu na nią: wydzielenia insuliny, szybkości regulacji poziomu cukru we krwi – szybkości wchłaniania glukozy do tkanek. W przypadku akromegalii dodatkowo dokonuje się pomiaru poziomu hormonu wzrostu i wpływu obciążenia glukozą na spadek poziomu hormonu wzrostu.
Badanie ogólne moczu – jest to podstawowe badanie oceniające nie tylko stan nerek i dróg moczowych, ale również pozwala wykryć choroby ogólnoustrojowe. Do badania najlepszy jest mocz pobrany rano, po przerwie nocnej (minimum 4 godz. od ostatniej mikcji). Po umyciu i osuszeniu zewnętrznych okolic moczowo-płciowych należy pobrać mocz ze „środkowego strumienia” tzn. pierwszą porcję oddajemy do toalety. Próbkę należy jak najszybciej dostarczyć do badania. Mocz należy pobrać do specjalnie do tych celów przeznaczonego pojemnika jednorazowego użytku. Badanie nie powinno być wykonywane w okresie miesiączkowania oraz w pierwszych trzech dniach po zakończeniu miesiączki.
Dobowa zbiórka moczu – rozpoczynamy rano oddając pierwszą poranną porcję moczu do toalety. Od następnej porcji mocz oddajemy do słoja (o znanej objętości, ok. 2-3 litry). Ostatnia porcja to pierwsza poranna porcja moczu z dnia następnego. Oznaczenie dobowego wydalania wapnia, fosforu oraz magnezu wymaga zakwaszenia moczu – w tym celu należy wlać 2 łyżki octu spożywczego (10%) do naczynia, w którym będzie zbierany mocz. Po zakończeniu zbiórki dobowej mocz należy wymieszać, zmierzyć jego ilość, a następnie odlać niewielką ilość do badania do jednorazowego pojemnika. Pojemnik należy opisać podając imię i nazwisko oraz ilość moczu całkowitego.
Pobranie moczu na posiew – na badanie ma istotny wpływ higiena skóry okolic ujścia cewki moczowej, dlatego należy obmyć ją czterokrotnie zmienianymi jałowymi gazikami od przodu w kierunku odbytu (użyj gazika tylko raz i wyrzuć go). W pochwie należy umieścić tampon lub gazik. Do badania najlepszy jest mocz pobrany rano, po przerwie nocnej, przed rozpoczęciem antybiotykoterapii lub 4-5 dni po zakończeniu. Do jałowego, specjalnie do tych celów przeznaczonego pojemnika jednorazowego użytku, należy pobrać mocz ze środkowego strumienia (pierwszą porcję oddajemy do toalety). Próbkę należy opisać (imię, nazwisko, data i godzina pobrania) i jak najszybciej dostarczyć do badania (maksymalnie 2 godziny od pobrania).